________________________________________

Erfgoed is niet langer alleen voor de ‘happy few’. Vóór de twintigste eeuw was dit wel het geval. Dit kwam niet door hoge entreeprijzen, maar door allerlei andere obstakels die het publiek ervan weerhielden van erfgoed te genieten. Met name didactische handreikingen ontbraken. Sinds het begin van de twintigste eeuw is educatie van het publiek een steeds grotere rol gaan spelen.

Het publiek is in allerlei opzichten belangrijk geworden voor erfgoedinstellingen, wat blijkt uit ontwikkelingen als crowdsourcing en crowdfunding. Bovendien is de aandacht verschoven van de collectie zelf naar het verhaal dat deze collectie vertelt en de belevenis die de bezoekers ondergaan. Erfgoed is onderdeel geworden van de beleveniseconomie. Critici vinden dat hiermee de authenticiteit in het geding komt. Het weerwoord op deze kritiek luidt dat het bij erfgoed niet, of niet in de eerste plaats, gaat om de authenticiteit van het object of de plek, maar om de ervaring of beleving van authenticiteit.